Naziemna telewizja cyfrowa to metoda przesyłania programów telewizyjnych do odbiorców indywidualnych – widzów – z wykorzystaniem naziemnej infrastruktury nadawczej. Wprowadzenie telewizji cyfrowej wynika z potrzeby zwiększenia efektywności wykorzystania częstotliwości oraz wprowadzenia nowych usług, nie możliwych do realizacji w technice analogowej. Aby uniknąć fragmentacji rynku zdecydowano, że w Europie wprowadzana będzie naziemna telewizji cyfrowa w standardzie DVB-T oraz jego nowszej wersji DVB-T2.

Naziemna telewizja cyfrowa DVB-T/T2 wprowadzana całej Europie, sukcesywnie zastąpiła telewizję analogową oferując poza zwiększeniem ilości programów oferuje lepszą jakość obrazu i dźwięku, a także dodanie wielu ścieżek dźwiękowych do programu, dźwięku przestrzennego, przewodnika po programach (EPG). Możliwe jest także dodawanie usług interaktywnych oraz serwisów płatnych.

W celu uporządkowania procesu cyfryzacji w Regionie 1 (Europa, Afryka, Bliski Wschód), w 2006 roku, w Genewie, odbyła się konferencja planistyczna (znana jako GE06), na której zatwierdzono plan podziału kanałów częstotliwości dla całego kontynentu. W wyniku ustaleń konferencji GE06 dla Polski przydzielono 8 niezależnych pokryć (multipleksów). Sześć w zakresie częstotliwości 470 – 790MHz (w kanałach 21 – 60). Jedno w zakresie 790 – 862 MHZ (kanały 61 – 69) oraz jedno w zakresie 174 – 230 MHz (kanały 6 – 12).